Γλυκά

Η στιγμή του γλυκού είναι αυτή που προσμένουν μικροί και μεγάλοι στο τέλος κάθε τραπεζιού. Στην Ελλάδα, ακόμα και σε εποχές ανέχειας και μεγάλης φτώχειας, οι νοικοκυρές έβρισκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν λιχουδιές ακόμα και από τα πιο ταπεινά υλικά. Το γλυκό στο βάζο, κρυμμένο στο επίσημο σαλόνι, αποτελεί μία από τις πιο έντονες παιδικές αναμνήσεις.

Οι θρησκευτικές γιορτές και τα εκκλησιαστικά μυστήρια αποτελούσαν ανέκαθεν μία ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί η παραδοσιακή ελληνική ζαχαροπλαστική. Τα Χριστούγεννα, τα σπίτια μοσχοβολούν μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες, ενώ το Πάσχα το τσουρέκια και τα κουλουράκια έχουν την τιμητική τους.

Η φανουρόπιτα, που παραδοσιακά φτιάχνεται προς τιμήν του Αγίου Φανουρίου, είναι ένα νόστιμο γλυκό με απλά υλικά, που αντιπροσωπεύει τις σκέψεις και τις προσευχές των πιστών για διάφορα αιτήματα προς το πρόσωπο του Αγίου. Μπορεί να την λέμε πίτα, αλλά μάλλον περισσότερο κέικ θυμίζει, αφού δεν έχει φύλλο. Η συνταγή της απλή με βάση το λάδι, το αλεύρι και τη ζάχαρη. Σε διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας, μπορεί να δείτε να της βάζουν χυμό πορτοκαλιού, ημίγλυκο κρασί ή και γλυκάνισο. Κάθε τόπος φτιάχνει τη δική του ξεχωριστή συνταγή.

Υπάρχουν βέβαια και γλυκά που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με έναν τόπο. Εξαιρετικό παράδειγμα είναι τα τρίγωνα Πανοράματος που μπορεί πλέον να τα βρίσκει κανείς σε όλη την Ελλάδα, όμως το όνομά τους έχει συνδεθεί με τη Θεσσαλονίκη. Αδιαμφισβήτητος είναι ο γαστρονομικός πλούτος της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου και κάθε περιοχή έχει τους γλυκούς πρεσβευτές της.

Οι Σέρρες φημίζονται για την μπουγάτσα και τους ακανέδες και η Ξάνθη για τις καριόκες. Κατεβαίνοντας προς τη Θεσσαλία, ο χαλβάς Φαρσάλων αποτελεί γνώρισμα της περιοχής, καθώς επίσης και η πουτίγκα, ένα είδος καρυδόπιτας με κρέμα και σαντιγί.

Τα γλυκά των νησιών της Ελλάδας είναι πλούσια σε γεύσεις και παραδόσεις. Εδώ και πολλά χρόνια, τα ξακουστά συριανά λουκούμια σε γεύσεις τριαντάφυλλου, ροδόνερου, μαστίχας, περγαμόντου και λεμονιού, γράφουν τη δική τους νόστιμη ιστορία. Μένοντας στις Κυκλάδες, αξίζει μια ειδική μνεία στην καρπουζόπιτα που φτιάχνουν τόσο στην Μήλο όσο και στη Φολέγανδρο. Καρπούζι, ζάχαρη, μέλι και αλεύρι αναμειγνύονται σε ένα ταψί και πασπαλίζονται με σουσάμι. Αφού ψηθούν, μπορούμε να απολαύσουμε ένα από τα πιο ιδιαίτερα ελληνικά καλοκαιρινά γλυκά.

Καλοκαιρινό γλυκό θα μπορούσε βέβαια να θεωρηθεί και το υποβρύχιο. Μια κουταλιά αρωματικής βανίλιας ή μαστίχας σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, αρκεί για να δροσιστεί κάποιος τους καλοκαιρινούς μήνες.

Τα παραδοσιακά αμυγδαλωτά των νησιών προσφέρονται σε γάμους και βαφτίσεις και έχουν συνδεθεί με τις χαρές των ανθρώπων. Στη Λήμνο φημισμένα είναι τα «βενιζελικά», τα μικρά φοντανάκια που πήραν το όνομά τους από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και τα οποία συγκαταλέγονται στα τοπικά κεράσματα. Στη Ρόδο, το μελεκούνι είναι παραδοσιακό γλύκισμα του νησιού και η διαδικασία παρασκευής του παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των χρόνων.

Τέλος, ειδική μνεία αξίζει στις δίπλες, που κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε γιορτή, ενώ σε πολλούς νομούς της χώρας τις προσφέρουν σε γάμους και βαφτίσια. Ένα ταπεινό αλλά εμβληματικό γλυκό, που αντικατοπτρίζει την επιδεξιότητα της κάθε νοικοκυράς.